ႏုိလႈိင္း ● အေပ်ာ္ကိုအရည္ေဖ်ာ္ ေႏြထဲေရနည္း ေလနဲ႔ေႁခြတဲ့ပိေတာက္
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၈၊ ၂၀၁၉
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၈၊ ၂၀၁၉
၁။
ဒီတစ္ႏွစ္လည္း ဘယ္လိုအေဆြးဓာတ္မ်ိဳးနဲ႔ အသက္တစ္ႏွစ္ထပ္ႀကီးသြားရဦးမယ္မသိဘူး။ ဒီဘက္ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ သၾကၤန္ ရက္ေတြကို ဘယ္လိုလြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈမ်ိဳးနဲ႔ စတင္ရဦးမလဲဆိုတာကိုပဲ ႏွစ္တိုင္းေတြးေနမိတယ္။ သၾကၤန္ရက္ ရံုးပိတ္ ရက္ရွည္ေတြကို ေမြးေန႔တစ္ေန႔နဲ႔သာ စတင္ရတတ္တယ္ဆိုေပမဲ့ အဲဒီေမြးေန႔တစ္ရက္ေၾကာင့္ပဲ ေႏြဟာပိုပိုၿပီး ေျခာက္ ခမ္းေနတတ္ပါလားဆိုတာကို ေႏြေရာက္တိုင္း ကိုယ့္မွာသက္ေသျပမိလ်က္သားျဖစ္ေနတတ္ျပန္တယ္။ ေႏြရာသီရဲ႕ေျခာက္ ေသြ႕လြန္ကဲပံုကို ေႏြေရာက္တိုင္း အေၾကာင္းအရာတစ္ခု မဟုတ္တစ္ခုနဲ႔ အၿမဲခ်ျပေနမိသလိုျဖစ္ေနတတ္လို႔ ေႏြေရာက္မွာကိုေတာင္ေတြးေၾကာက္လာမိသလိုပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြထဲသၾကၤန္ပိတ္ရက္ေတြဆိုရင္ အလြမ္း အေဆြးနဲ႔သာ တစ္ေနရာရာမွာ အားကုန္ႏြမ္းလ် ေငးေမာ့ေနမိသလိုလိုသာ ထိုင္ေနျဖစ္မယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ပဲ ေပ်ာ္ဖို႔ႀကိဳးစား မိတာနဲ႔ အလြမ္းေရခ်ိန္ကိုပိုတိုး အေဆြးဓာတ္ကိုျပန္ႏိႈးဆြ ကိုယ့္ကိုတြင္းဆံုးေရာက္သည္အထိေထာက္ပံ့ေပးမယ့္အရာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔သာ အၿမဲႀကံဳေတြ႕ရင္ဆိုင္ေနရေတာ့တာကိုး။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လည္း အသက္တစ္ႏွစ္ထပ္ႀကီးလာမွာကိုပိုေၾကာက္ေနမိသလို သၾကၤန္ပိတ္ရက္ေတြေရာက္လာမွာႀကိဳေတြးၿပီး လန္႔ေနမိေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ထပ္တစ္ခုက သၾကၤန္ၿပီးသြားခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာင္မွ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတတ္ႀကံဳေနရတတ္တဲ့အေဆြးဓာတ္ထဲကေန ဘယ္လိုရုန္းထလြတ္ေျမာက္ေအာက္လုပ္ရမလဲဆိုတာကို ျပန္ျပန္ေတြးယူေနရေသးတယ္ဆိုေတာ့လည္း သၾကၤန္ကိုေပ်ာ္ရဖို႔အားခဲ ႀကိဳရင္ခုန္ေနရတယ္ဆိုတာထက္ စိတ္ကိုဘယ္လိုအေၾကာင္းကမ်ား တြင္းထဲဆြဲခ်ေခၚသြားလိမ့္ဦးမလဲလို႔သာ ႀကိဳတင္ဘုရားတေနရေတာ့တာပါပဲ။
၂။
ျဖစ္ေနတာက ေႏြရာသီအပူေငြ႕ထဲ ကိုယ္မွမဟုတ္ အရာအားလံုး ပိုၿပီးေျခာက္ခမ္းလြယ္လာတယ္လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။ အသက္ႀကီးလာတယ္လို႔မဆိုနိုင္ေသးေပမဲ့ လူ႔သက္တမ္း တစ္ဝက္ေက်ာ္လာတာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး။ အရင္ကေလာက္လည္း ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္ လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့သလို ေပ်ာ္ပါးဖို႔ထက္ ဘဝကိုစိတ္ေအးသက္သာစြာေနရဖို႔ပဲ ပို အလိုရွိေနမိ တယ္။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲကအေပ်ာ္ဓာတ္ဟာပ်က္သြား စိတ္ထဲမွာအေပ်ာ္ေပ်ာက္ၿပီး တစ္ဘဝလံုးအေဆြးနဲ႔သာေနေတာ့မယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒီႏွစ္အပိုင္းအျခားေတြေလာက္မွ ဒီရက္ေတြေရာက္လာမွသာ သူ႔အလိုလိုျဖစ္လာတာေတြပါ။ ၾကားဖူးတာတစ္ခုကလည္း လူတစ္ေယာက္ကို လမ္းေပၚမွာခ်ည္း အၿမဲျမင္ေနရၿပီဆို အဲဒီလူဟာသူ႔အိမ္မွာမေပ်ာ္ေတာ့လို႔ပါပဲတဲ့။ အိမ္မွာစိတ္မေပ်ာ္႐ႊင္ေတာ့လို႔ကို လမ္းမေပၚကိုပဲ ရည္႐ြယ္ခ်က္မရွိေရာက္လာရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ၿပီးရင္ ဦးတည္ရာမရ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္တယ္ေပါ့ေလ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အခုအခ်ိန္ေတြက်မွ လမ္းေပၚ မွာခ်ည္း ရွိေနမိတယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ေနတာကတျခား အဲဒီလိုေျပာၾကေသးတယ္ဆိုတာလည္းရွိေတာ့ ပိုၿပီးကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ေပ်ာ္ ေအာင္ေနျပရ အရာရာကိုလံုးဝအရသာေလ်ာ့က်မသြားေအာင္သာ ၿပံဳးၿပံဳးျပေနရေသးတာေပါ့။ ဒါကလည္း ေယဘုယ် အျမင္တစ္ခုျဖစ္မွာပါ။ အျမင္နဲ႔သတ္မွတ္လိုက္တဲ့ အယူအဆတစ္ခု ေပါ့ေလ။ အဲဒီလိုပဲ ျပန္ေျဖေလ်ာ့ေနမိတယ္။
လူကသာ လမ္းေပၚရည္႐ြယ္ခ်က္မရွိေလွ်ာက္သြားေနတတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္ေနအိမ္မွာမေပ်ာ္မ႐ႊင္ျဖစ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္အိမ္ထဲမွာပဲ မိသားစုနဲ႔ခ်စ္ျခင္းေမတၲာကိုမွ်ားယူ မိသားစုအေပ်ာ္မွာအရာရာျပန္မွ်လို႔ ေအးေအးလူလူေနေနခ်င္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခုေလာေလာဆယ္ အိမ္မွာမိသားစုထဲကတစ္စံုတစ္ေယာက္မွကိုရွိမေန အိမ္မွာျပန္ေရာက္လာရင္တံခါးဖြင့္ႀကိဳဆိုမယ့္ မိသားစုဝင္တစ္ဦးမွအဆင္သင့္ရွိမေနဘူး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အခုရက္ ပိုင္းေတြမွာ ပိတ္ရက္ကလည္းမ်ားေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္လာမယ့္လမ္းေတြကို ေရွာင္ရွားခ်င္ၾကတာ နဲ႔ လူေတြအားလံုးခရီးရက္ရွည္ထြက္ဖို႔ကိုခ်ည္း အားခဲေနၾကတာမဟုတ္လား။ ကိုယ့္မိသားစုမွာလည္း က်န္တဲ့သူအားလံုးတစ္ေနရာရာထြက္သြား ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ က်န္ေနရစ္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မွာ ကိုယ္ကလမ္း ေတြေပၚေရာက္မလာလို႔ အိမ္ထဲ အသင့္ရွိေနတတ္တဲ့ အလြမ္းမွာမြန္းပိတ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေနေနခ်င္ပါ့မလဲ။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ အိမ္ထဲမွာတစ္ေယာ္တည္း ဘယ္လိုမွေပ်ာ္ေအာင္ေနလို႔မရ အေပ်ာ္မွာကံမပါဘူးလို႔သာေတြးေနရသလိုပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ကိုယ့္ကိုေပ်ာ္လားလို႔လားေမးရင္ အခုဆိုရင္ေတာ့ ေပ်ာ္မေနဘူးဆိုတာေလာက္ေတာ့ ျပန္ေျဖရေတာ့မွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။
၃။
ထူးေတာ့လည္း မထူးပါဘူး။ လမ္းေပၚေရာက္လာေတာ့လည္း လမ္းမေတြဟာ ေႏြေနအေဆြးဓာတ္နဲ႔ ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႕ ေနခဲ့တာပဲ။ ပိတ္ရက္ေတြကပ္လာလို႔ပဲလားေတာ့မသိဘူး။ လမ္းေပၚေတြ႔သမွ်လူေတြလည္း အဲဒီပိတ္ရက္အတြက္ကိုအားခဲ အေလာတႀကီးျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကေလရဲ႕။ အေရးတႀကီးလႈပ္ရွားေနၾက ဝယ္ေနျခမ္းေန အေပ်ာ္ဓာတ္ကို မွ်ားေခၚေနၾကတယ္။ လက္ထဲကအထုပ္ကိုပစ္ခ် အေပ်ာ္ရဖို႔ေျဖခ်ေနၾကတယ္။ ကိုယ္ကသာပူေလာင္မြန္းက်ပ္ၿပီး အထီး က်န္ျဖစ္ေနတာ လမ္းေပၚမွာေတြ႔တဲ့လူေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ဖို႔ အတြက္ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွား အေပ်ာ္အတြက္တာစူေနၾကသူေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီလို ျမင္ေနေတြ႕ေနရျပန္ေတာ့လည္း သူတို႔ေပ်ာ္ျဖစ္ၾကေတာ့မွာကို သူတို႔ေနရာကေန ႀကိဳေတြးမိၿပီး အမ်ားအေပ်ာ္မွာ ဝမ္းသာလိႈက္လွဲျဖစ္ေနမိျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကဘာတတ္ႏိုင္ ဘာလုပ္လို႔ရမွာမို႔လဲ။ ကိုယ္လည္းသူတို႔ျဖစ္ေနသလို အေပ်ာ္ကိုႀကိဳတြက္ ႀကိဳစဥ္းစား လို႔ရေနရင္ေတာင္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုကိုအေပ်ာ္အတြက္တပါတည္းယူေဆာင္သြားဖို႔ လိုက္စဥ္းစားေနမိမွာေပါ့။ အခုက်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ တစ္ခုခုမွကိုမဟုတ္ဘူးေလ။ အေပ်ာ္အတြက္ကို ဘယ္လိုစိတ္အႀကံအစည္မွမရွိေတာ့တဲ့ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနပံုမ်ိဳးနဲ႔သာ ေလွ်ာက္သြားေနမိေတာ့ တာ။ အမ်ားတကာျဖစ္ေနတဲ့ အေပ်ာ္စိတ္ကိုသာ လိုက္ေငးေနမိတတ္တာ အရာရာလႊတ္ခ်ကြဲေၾကလိုက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေဆြးေျမ႕ေနပံုမ်ိဳးနဲ႔သာ ရွိေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီေန႔ေတြကို ရင္ဆိုင္ရဖို႔ဆိုတာကလည္း ....။
ရက္ကသိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ဒီတစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာမွ ဒီအခမ္းအေျခာက္ၿမိဳ႕ႀကီးကမထြက္ခြာျဖစ္ခဲ့ရင္ ပိတ္ရက္ေတြထဲ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကေန အေလာတႀကီးထြက္သြားနိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွလြယ္ကူေတာ့ဘူး။ ကိုယ္လည္းတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ လက္က်န္ရက္ေတြထဲေနာက္ကလိုက္သြားနိုင္ေသးတယ္ဆိုတဲ့အေတြးမွာ စိတ္ေပါ့ေလ်ာ့ေနမိတာ လည္း ပါပါတယ္။ ဒီထက္ပိုေနာက္က်သြားရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွလိုက္သြားဖို႔မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း တစ္ခါတည္း စိတ္လိုလက္ရႀကိဳတင္စိတ္ကူးမွာ မိသားစုနဲ႔အတူေပ်ာ္ဖို႔ႀကိဳတြက္ခဲ့မိေသးတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရက္ေတြမွာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ စိတ္အေႏွာက္အယွက္တစ္စံုတစ္ရာနဲ႔ ကိုယ္ကက်န္ခဲ့ရၿပီး အခုလိုေနေနမိတယ္။ အဆိုးကႀကံဳခ်င္ၿပီဆို ဒီရက္ေတြတိုင္းတိုက္ဆိုင္စြာႀကံဳေနရတတ္တယ္။ အခုလိုအခ်ိန္ေတြဆို ျဖစ္ေနက်ပံုစံအတိုင္း ေဆြးေျမ႕ေၾကကြဲဖို႔ကိုပဲ အလိုလိုဦးတည္ေနမိတာပဲလားဆိုတာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့။ မွန္တာေျပာရရင္ မသြားခင္ ကေလးပဲ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ အေၾကာင္းအရာက ဘာမွမဟုတ္ပဲၿပီးသြားခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ ထိခိုက္နာ က်င္မႈနဲ႔ သူ႔အလိုလိုေနခဲ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးကိုေတြးမိလ်က္သား တကယ္လည္းေနခဲ့ျဖစ္သြားခဲ့တယ္ေပါ့။ ဘာမွေျပာပေလာက္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ့္အထီးက်န္မႈကို ကိုယ္တိုင္ဆြဲေခၚသလိုျဖစ္သြားခဲ့တာကို အခုအခ်ိန္ဘယ္လိုမွကို နားမလည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ငါဘာေတြလုပ္မိေနတာလဲဆိုတာထက္ ဒီအခ်ိန္က်မွ ဘယ္လိုအေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မႈေတြက ဘဝထဲလာလာျဖစ္ေနရတာလဲဆိုတာကို ပိုေတြးေနျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ လူဆိုတာကိုယ့္အဆိုးတရားကိုေတြးမိဖို႔ထက္ ကံၾကမၼာကိုသာယိုးမယ္ဖြဲ႕အျပစ္ပံုခ်ပစ္တတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အခုလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။
၄။
ကိုယ္အိမ္မွာေနေပ်ာ္ပါတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အိမ္ထဲမွာတစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာေနေနရင္း အလြမ္းနဲ႔အတူ သက္ေသျပ ေငးေမာ့ေနရျပန္ေတာ့တာေပါ့ေလ။ ဘာမွမတတ္နိုင္ပါဘူး။ ေလးငါးရက္တစ္ပတ္ဟာ သူ႔အလိုလိုကုန္ဆံုးသြားမွာပါပဲလို႔ ကိုယ့္စိတ္ကိုျပန္ေျဖေတြးၿပီး အသဲကိုအရည္စိမ္ စိတ္ျပန္ေပ်ာ္ဖို႔ကို ဦးလွည့္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုလြတ္ေနတဲ့စိတ္နဲ႔ ေနရာေတြလပ္သြားတဲ့အသဲမွာ ခဏတာေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ိဳးဆိုတာမ်ိဳးကလည္း တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အျပင္ တာရွည္စြာမခံတတ္ဘူးမဟုတ္လား။ အိမ္ထဲမွာတစ္ေယာက္ထဲ ေပ်ာ္သလိုျဖတ္သန္းေနရတယ္ဆိုတာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာ ရင္ ပ်င္းစရာေကာင္းလာတတ္ျပန္ေရာဆိုပါေတာ့။ ဆိုေတာ့ အရင္ကလည္း ဒီလိုပံုစံခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ အလြမ္းကို သီတံမွာ သီထားသလို စာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။ မွတ္မိမလားေတာ့မသိဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ တစ္ႏွစ္ၾကာလည္း တစ္သက္စာ ေနာက္က်မသြား ေနာက္ထပ္စကားထပ္ေျပာသြား ထပ္လြမ္းေစျပန္တာပဲဆိုတာေလ။ ကိုယ္ကသာ ေနာက္အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုနဲ႔ ေနာက္အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုကိုခ်ေရးေနမိတာ အားလံုးကအဲဒီအေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုတည္းကိုပဲ ျပန္ျပန္ ေက်ာ့ေရးေန တယ္ထင္မွာလို႔လည္း ႀကိဳေတြးမိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလည္းတကယ္ထပ္ျဖစ္ေနျပန္တာပဲ မဟုတ္လား။ အေဝးတစ္ ေနရာ မိသားစုကိုလြမ္းတဲ့စိတ္ဆိုတာ စာတစ္ပုဒ္တည္းနဲ႔ေတာ့ အျပည့္အစံုဘယ္ပါႏိုင္ပါ့မလဲ။ တစ္ခါတည္းတစ္ထိုင္တည္း ဘယ္ေျပာျပလို႔ၿပီးနိုင္ ကိုယ္ခံစားေနရတာေတြကိုအမ်ားသိေစပါ့မလဲ။ အလြမ္းဆိုရင္လည္း စံပယ္ေတြလို သီထား ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အလြမ္းသီတံမွာ ကပ္နားေနတဲ့ယင္ပမာ အညႇီမကုန္ေသးတဲ့အထိေတာ့ ကပ္ၿပီးလြမ္းေနရေတာ့တာပဲေပါ့။
သစၥာေလးပါးတရားထဲမွာမွ ဒုကၡကိုလည္း သစၥာတရားတစ္ခုအေနနဲ႔ေတာင္ သတ္မွတ္ထားေနရေသးတယ္ ဆိုမွေတာ့ ဘယ္လိုအရာမဆိုဒုကၡ အရာရာဟာ ဒုကၡတရားလို႔ ေတာင္ ဆိုလို႔ရေသးတာေပါ့။ ရုပ္ခႏၶာျဖစ္လာၿပီဆိုကတည္းကိုက ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းလို႔လည္း ဗုဒၶကဆိုပါတယ္။ ေပ်ာ္ရတာလည္းဒုကၡ ေနရတာလည္းဒုကၡ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာရရွိျခင္္းဆိုတာကေတာင္ ဒုကၡလို႔ဆိုထားမွေတာ့ ကုိယ့္ဦးေႏွာက္ ႏွပ္တစ္ညႇစ္စာနဲ႔မစဥ္းစားတတ္ေသး သေဘာမေပါက္ႏိုင္ေသးတဲ့ အဲဒီသိမ္ေမြ႕နက္နဲတဲ့တရားေတာ္ေတြကိုထားလိုက္ဦး။ ေလာ ေလာလတ္လတ္ထင္ရွားျပေနတဲ့ ေကြကြင္းျခင္းဆင္းရဲဒုကၡဆိုတဲ့ အၾကမ္းစားဒုကၡမွာတင္ကိုယ္ဟာ မခံမရပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္လို႔ဘယ္လိုမွမရဘူးျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ အခုလိုဆိုေတာ့လည္း သၾကၤန္တြင္းမွာ ေကာင္းေသာစကားေတြသာဆို ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြခ်ည္းလုပ္ေနတယ္လို႔လည္း တလြဲမထင္ေစခ်င္ဘူး။ သတိရစိတ္ေတြႏွိပ္စက္ေနၿပီဆိုမွေတာ့ ကိုယ္ႏႈတ္အမူအရာ ဘာလုပ္လုပ္မေကာင္းမႈခ်ည္းျဖစ္ေနတတ္တာက သဘာဝတရားပဲမဟုတ္လား။ ကိုယ္လည္းမလြန္ဆန္နိုင္ပဲ လူကသာမေလာက္ေလးမေလာက္စားအသိဉာဏ္ ေလာက္နဲ႔ ပါးစပ္ကေတာ့နတ္စကားေတြေျပာထြက္ခ်င္ေျပာထြက္ျဖစ္ေနတယ္။ လုပ္ေနတာေတြကေတာ့ လြမ္းတယ္ဆိုတာနဲ႔ဘယ္အခ်ိန္မဆိုလိုက္ဖက္ေနတတ္တဲ့ ေသရည္မူးတယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္ေလာက္ပဲ။ ဒီလိုရက္မ်ိဳးမွာ စိတ္ဒဏ္ရာကိုတရားဓမၼနဲ႔ေဆးဖို႔ဆိုတာကလည္း ကိုယ္လိုအသိဉာဏ္ေလာက္နဲ႔မလြယ္ အလွမ္းေဝးေနေသးတယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ္ကလည္း လြမ္း စရာဆို ဝါသနာနဲ႔ေျဖဖို႔ ဝန္ေလးတတ္သူမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ကိုက္ေနေတာ့တာေပါ့။ ကိုယ့္ဝါသနာကလည္း လူလစ္ၿပီဆို ေသရည္မူးေနမယ္ဆိုတဲ့အစားထဲကကိုး။ ဟန္ေတာင္က်ေနပါေသးတယ္။
၅။
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ဆိုေပမယ့္ ေမ့ၿပီးရင္ေပ်ာက္မသြားတတ္တာအဲဒီလြမ္းတဲ့စိတ္ပဲရွိတာကိုး။ ေမ့ခ်င္ေပ်ာက္ခ်င္ေပမယ့္ စိတ္ဟာမျပတ္သား ဒီအေၾကာင္းကိုခ်ည္းေတြးေန မွေတာ့ ပံုရိပ္ေတြကသူ႔အလိုလိုေပၚလာေတာ့တာေပါ့။ သတိေတြခ်ည္းရေနတယ္။ အျမန္ထလိုက္သြားခ်င္ေပမယ့္ တစ္ခုခုကလိုက္လံပိတ္ဆို႔ေနသလို ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ လြယ္လြယ္ကုန္လြန္သြားမယ္ထင္ရတဲ့ရက္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မကုန္ႏိုင္ၿပီးဆံုးဖို႔ခဲ့ယဥ္းလြန္းေနျပန္တယ္။ မခက္ဘူးလား။ ကိုယ့္မ်က္ကြယ္အေဝးမွာရွိေနလို႔လည္း သူတို႔တစ္စံုတစ္ခုျဖစ္မလားအစိုးရိမ္လြန္ ပူေနရတာကလည္း ႏွိပ္စက္တဲ့အေၾကာင္းတရားတစ္ခုပဲေပါ့။ ဆိုေတာ့ လူကဘယ္လိုမွကိုစိတ္ေအးသက္သာစြာေနလို႔ကို မရေတာ့ဘူး။ ဒီရက္ေတြကို ေအးေဆးစြာေက်ာ္လႊားလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အစြဲအလန္းရွိေနလို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့။ ဒီရက္ေတြေရာက္တိုင္း လြမ္းေနေဆြးေနလိုက္ေတာ့မယ္လို႔သာ မသိစိတ္မွာႀကိဳတင္ႀကံစည္ေနခဲ့သလို ပါပဲ။ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ ကိုယ့္ရူးစိတ္နဲ႔ကိုယ္ပဲဆိုပါေတာ့ေလ။ သၾကၤန္ေရာက္တိုင္းျဖစ္ေပၚလာတတ္တဲ့ စာေရးမယ္စာဖတ္မယ္ဆိုတဲ့အေတြးကိုလည္း အခုထက္ထိအေကာင္အထည္ ေဖာ္မရေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အိမ္ထဲမွာပဲကိုယ့္ကိုကိုယ္အေမွာင္ခ် ေသာက္စားမူးရစ္ေနမိတယ္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္မရွိေၾကာင္ေငးေတြေဝ အထီးက်န္ေနျဖစ္တယ္။ အိမ္ထဲကေနဘယ္မွမသြားေပမယ့္ အိမ္ထဲမွာေနေတာ့လည္း ဘာမွအရာမထင္ျပန္ဘူး။ တစ္ခုခုထလုပ္ဖို႔ တစ္ေနရာရာထသြားလိုက္ဖို႔ကိုလည္း စိတ္မပါလက္မပါျဖစ္ေန တစ္ေနရာတည္းမွာထိုင္ေနရတာကိုလည္းပ်င္းစရာေကာင္းတယ္လို႔ထင္ေနျပန္တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ရထားဟာ ဒီဘူတာခ်ည္းပဲဆိုက္ရလြန္းလို႔ ရိုးေနသလိုေတာင္ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ လြမ္းတယ္ေဆြးတယ္ဆိုတဲ့စကား ကလည္း ႏွစ္ခြန္းသံုးခြန္းေက်ာ္လာရင္ လူေတြသိပ္လက္မခံခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ေလ။ ကိုယ္ေပ်ာ္ပါတယ္လို႔ကိုယ္က ေျပာင္းေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ ေဆြးတဲ့ၾကားထဲ လြမ္းေနလ်က္သားနဲ႔ကို ဒီလိုအၿမဲႀကံဳလာလိမ့္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ၿပီးသိေနခဲ့တာေပါ့လို႔ဟာသလုပ္ေျပာလိုက္လည္း ရတာေပါ့။ ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ေမ်ာေနရံုပဲေပါ့။ ဘာမွမတတ္နိုင္ပါဘူး။ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ သၾကၤန္ပိတ္ရက္ေတြအရင္ေလာက္မမ်ားေတာ့တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလိုပါ။ မဟုတ္ရင္ တစ္ကမ႓ာတည္းမွာအတူရွိေနဆဲပဲဆိုေပမယ့္ တစ္ကမ႓ာတည္းဟာ ေျပာေတာ့သာလြယ္တာေလ။ ဆုတ္ကပ္တစ္ကပ္တည္းမွာကိုပဲ ကိုယ္ေတြဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားသံသရာလည္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။ ျဗဟၼာ့ဦးေခါင္းႀကီးလို လက္ေျပာင္းေပးလိုက္လို႔လည္းမရ ျဖစ္ေနတဲ့ခံစားခ်က္က ဘာနဲ႔မွကို မတူ ဘူးရယ္။ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ႀကီးလို မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းတစ္ျခမ္းစာ ဟိုဘက္ထိပ္ဒီဘက္ထိပ္လက္ပစ္ကူးသြားဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွမဟုတ္တာ။ ကဗ်ာဆရာညီလင္းနိုင္အေျပာနဲ႔ဆို ထြက္ခြာ သြားတဲ့သေဘၤာကိုရပ္ေစခ်င္လို႔ ပင္လယ္ေရကိုခပ္ထုပ္ေနမိသလို ဟုတ္တယ္ အဲဒီလိုမင္းကိုငါခ်စ္တယ္ ဆိုသလိုမ်ိဳးပဲ။ ကိုယ့္အျဖစ္ကလည္း အာေခါင္သာျခစ္ေအာ္ေနရတယ္ ငရဲက အသံဆိုတာ အိပ္မက္ထဲမွာပဲ ၾကားရတတ္တယ္ဆိုရမွာေပါ့။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ကိုယ္ကသာသူတို႔ကိုလြမ္းေနရတယ္။ အၿမဲႀကံဳေနရတယ္ဆိုတဲ့ ဒီရက္ေတြထဲျဖစ္ေနက်အေဆြးဓာတ္ဟာ တေျဖးေျဖးနဲ႔သာ ရွည္ၾကာလာခဲ့တယ္။ ဝဋ္ဟာ အခုထက္ထိလည္း ၿမဲေနခဲ့တာပဲလို႔ေတာင္ထပ္ၿပီးေျပာရမလိုပါ။ ခုနက ကိုညီ့စကားလိုေပါ့။ ဟုတ္တယ္ ကိုယ္လြမ္းတယ္ ကိုယ့္ေက်ာကို ကိုယ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ျပန္သပ္ေနမိတယ္ေပါ့။ ဒီေလာက္ပါပဲ။
နိုလိႈင္း
၂၀၁၈ ဧၿပီ ၂၀
Comments